JESTEŚMY Z WAMI OD 1923!

SPONSORZY

STADION

       W kolejnych latach:
       - zmodernizowano centralne ogrzewanie pawilonu klubowego poprzez montaż dodatkowych grzejników w pokojach hotelowych,
       - zamontowano energooszczędne zawory do grzejników typu Danfos,
       - przeprowadzono kapitalny remont pralnicy,
       - dokończono ogrodzenie starego stadionu, gdzie równocześnie zamontowano ściany zabezpieczające, 
       - wyremontowano kosiarkę oraz autobus klubowy,
       - sukcesywnie malowano pomieszczenia klubowe,
       - kontynuowano prace przy budowie pola namiotowego i boisk treningowych; wykonując niwelację terenu, dróg dojazdowych,
       - zgromadzono humus niezbędny przy pracach wykończeniowych boisk treningowych.
       W kolenym roku 1995:
       - kontynuowano prace przy budowie pola namiotowego i boisk treningowych, utwardzono drogę dojazdową,
       - zakupiono rurki drenarskie na całość zadania,
       - zgromadzono dodatkowe ilości humusu,
       - zakupiony został piasek i drobny kamień niezbędny do prac w latach następnych,
       - wykonano przyłącze wodociągowe do nawadniania starej płyty boiska,
       - zakupiono silnik do kosiarki samobieżnej,
       - dokonano remontu kapitalnego prasowalnicy i suszarni,
       - zakupiono zasłony do całego obiektu,
       - wyposażono pokoje w meble, zamontowano też gabloty na pamiątki klubowe,
       - sukcesywnie malowano pomieszczenia pawilonu,
       - przeprowadzono remont ciągnika,
       - sukcesywnie regenerowano płyty boisk,
       - wykonano przyłącz telefoniczny umożliwiający zainstalowanie nowych numerów telefonicznych,
       - dokonano naprawy wszystkich uszkodzonych mebli w pokojach hotelowych, częściowo je wymieniając,
       - wynegocjonowano korzystne umowy reklamy w tym miedzy innymi z firmą Select, która nieodpłatnie przekazała sprzęt sportowy wysokiej jakości.

       Zagwarantowanie ogólno gminnej funkcji stadionu, udostępnianie jego na zajęciach WF młodzieży, a także na inne imprezy spowodowały wzrastające koszty utrzymania.

       W trakcie eksploatacji stadionu przejętego w 1990 r. wyszła na jaw spora ilość usterek obciążających wykonawców – nie do wyegzekwowania w ramach rękojmi z uwagi na likwidację tych firm.

       Brak tytułu prawnego do nieruchomości, o który zabiegał klub, usuwania we własnym zakresie wad wykonawczych, szeroki zakres przedstawionych prac inwestycyjnych, przy dotacjach gminy utrzymujących się przez 5 lat na jednakowym poziomie, spowodowały w końcówce lat 90-tych kłopoty natury finansowej i organizacyjnej klubu.

       Tragedia jaka wydarzyła się 3 sierpnia 1999 roku na stadionie w jednym momencie zburzyła, mozolnie wypracowywany model organizacyjny i sportowy klubu. W tym właśnie dniu pomagając w pracach swojemu ukochanemu klubowi zginął przywalony bramką piłkarską syn Prezesa Klubu-15 letni Michał Sarapata.

       Skończył się też ponad trzydziestoletni rozdział pracy w organach klubu Prezesa Zbigniewa Sarapaty oraz grona jego przyjaciół, którzy mu pomagali zarówno w pracy klubowej jak i wcześniej przy budowie stadionu. 

       Walne zgromadzenie 20 grudnia 1999 roku nadała Prezesowi godność Honorowego Prezesa Klubu, natomiast Świętej Pamięci Michałkowi pośmiertnie godność Honorowego Członka Klubu.

       Zaczęły się też pierwsze kłopoty związane z niesolidnością wykonywanych robót, a finał sprawy znalazł swój epilog w sądzie. W międzyczasie dochodzi do nieprzyjemnego momentu. Na podstawie nigdy niepotwierdzonych zarzutów zostaje aresztowany przewodniczący komitetu Pan Bolesław Marcowski, który rozżalony za potraktowanie przez działaczy rezygnuje później z funkcji przewodniczącego. Przejmuje ją pan Zbigniew Łopata, który nie mogąc poradzić sobie z trudnościami finansowymi i organizacyjnymi komitetu rezygnuje z pracy i przekazuje tytuł inwestora dla Urzędu Miasta i Gminy.

       Przystąpiono do wykupu ziemi od prywatnych właścicieli, sporządzenia dokumentacji przez jednego z członków społecznego komitetu Pana Józefa Szczurkowskiego. 25 Listopada 1971 roku podpisano pierwszą umowę z wykonawcą, który potem wszedł na budowę. 

Oddanie „starego” stadionu do użytku w trakcie uroczystości jubileuszowych klubu. Od prawej: Przewodniczący Rady Miasta Paweł Suliński, Prezes Klubu Zbigniew Sarapata, Burmistrz Miasta Augusty Ormanty

Stadion w budowie 1982 rok

Wadliwie wykonana płyta boiska przyjęta przez nowy Społeczny Komitet Budowy rok 1982

Pawilon klubowy wg nowej dokumentacji z częścią hotelową i świetlicą

Protokół przekazania tytułu inwestora dla Urzędu Miasta i Gminy w Kalwarii Zebrzydowskiej

Niwelacja terenu pod stadion po roku 1971

Odpis Przekazania terenu pod budowę stadionu sportowegdla KS Ogniwo Kalwarianka

Uchwała w sprawie akceptacji Komitetu Modernizacji Obiektów Sportowych

Fragment pracy magisterskiej autorstwa Tomasza Stelmacha pt. Historia Miejskiego Klubu Sportowego Kalwarianka:

      Historia infrastruktury sportowej klubu ściśle kojarzy się ze Sokołem założonym w Kalwarii w 1890 roku. Tylko w początkowym okresie swej działalności (1923) „Kalwarianka” rozgrywała swe mecze na boisku zlokalizowanym na ziemi rodziny Buckich na tzw. Podlesiu, a później na boisku usytuowanym obok Sokoła o wymiarach 40x50. 

       W roku 1930 rozbudowano budynek Sokół i powiększono o salę teatralną wykorzystywaną też jako salę gimnastyczną.

       Obok tego budynku wybudowano bieżnię dla sekcji lekko atletycznej, skocznię w dal oraz boiska do piłki siatkowej i kosza. Od strony tzw. „ochronki” wybudowano kręgielnię, a między budynkami, a bieżnią boisko do tenisa. W okresie okupacji budynek Sokoła został zrabowany przez Polaków z ościennych miejscowości. Istotnym faktem dla Kalwarianki, a także losów sportu i jego zaplecza był powrót wybitnych stolarzy z fabryki samolotów z Lublina takich jak Pan Antoni Radoń (ranny w czasie ataku lotniczego), który oddał swoje własne pomieszczenia (w 1940-41 roku) na szatnie KS Kalwaria (tak nazywała się Kalwarianka i pod tą nazwą funkcjonowała do jubileuszu 35-lecia do roku 1958). 

       Władze, po wyzwoleniu 24 stycznia 1945 przekazały Sokół obecnej Kalwariance. W tym samym roku powstał komitet rozbudowy boiska w Kalwarii. Teren boiska to darowizna Hamerlinga przekazywana na rzecz Sokoła i Kalwarianki. Od 1946r rozpoczęto prace polegające na jego powiększaniu.

       Przy pracach wykonano torowisko do przemieszczania ziemi na stronę wschodnią (koło obecnego zegara). Kiedy usunięto pierwsza warstwę ziemi okazało się, że pod nimi znajduje się piasek, który później zaczęto pozyskiwać, dzięki temu zdobywano środki na prace inwestycyjne. Organizowano zabawy, festyny, z których dochód przeznaczany był na budowę boiska. Trzeba podkreślić, że mieszkańcy spontanicznie uczestniczyli zarówno w pracach ziemnych jak i przy organizacji zabaw. Pan Kazimierz Pyka społecznie wykonał plan rozbudowy budynku, który praktycznie rzecz biorąc spełniał rolę wielofunkcyjną. Było tu też kino administrowane przez klub. 

       W skład komitetu rozbudowy boiska wchodziły następujące osoby: przewodniczący Sarapata Albin i członkowie: Radon Antoni, Filek Stefan, Drożdż Józef, Humpin Roman. 

       Klub stał się administratorem Sokoła. Jednak nie było go stać na wykonywanie prac remontowych w tak dużym obiekcie, a władze miasta pod wpływem nacisków politycznych nie były zainteresowane, aby on przetrwał, gdyż Sokół był solą dla nich. 

       W latach 60 powstał pomysł budowy na miejscu Sokoła domu kultury. W konsekwencji budynek został rozebrany, a Kalwarianka przeniosła się w latach 70-tych do baraków przez siebie wybudowanych. Sekretariat klubu mieścił się w tzw. Rejmanówce (użyczonej przez szkołę). Fatalne warunki, w jakich funkcjonował klub były genezą budowy nowego stadionu. Prezesem Klubu był pan Bolesław Malcowski, on też został przewodniczącym komitetu modernizacji i rozbudowy obiektów przy klubie Kalwarianka.W skład społecznego komitetu poza przewodniczącym weszli: Jerzy Tatarski, Zbigniew Łopata, Jerzy Stokłosa, Józef Szczurkowski.

       Naczelnik gminy dochodzi do wniosku ze sam urząd nie jest w stanie podołać wziętemu na swoje barki zadaniu, w związku z tym inicjuje powołanie nowego komitetu społecznego budowy. Początkowo przewodniczy mu Jacek Kucharczyk, a później Zbigniew Sarapata. W skład, komitetu wchodzą jeszcze Jerzy Stokłosa, Eugeniusz Palosz, Stanisław Sternalski, Małgorzata Nicieja. 

       Komitet Społeczny rozpoczyna swoją działalność od sporządzenia dokumentacji pawilonu klubowego, który został trzykrotnie powiększony od pierwotnie planowanego. 

       Ideą budowy części hotelowej był brak jakiegokolwiek hotelu czy domu noclegowego w Kalwarii, a założeniem było, że zysk z hotelu będzie wykorzystywany na potrzeby klubu. Ogrom prac i obowiązków spoczywających na komitecie budowy, a także trudności z zdobywaniem materiałów w okresie reglamentacji powodują to, że w 1980r w społecznym komitecie pozostają jedynie trzy osoby: Przeowdniczący Zbigniew Sarapata, Z-ca Przewodniczącego Jacek Kucharczyk i Jerzy Stokłosa. 
       Szukając dróg wyjścia otrzymano wsparcie od redakcji Sportowej Telewizji Polskiej. Dzięki audycji na temat budowy stadionu w programie sportowym „aut” kłopoty nabrały rozgłosu, a winni za ten stan rzeczy zaczęli interesować się inwestycją.

       W między czasie okazuje się, że dotychczasowe prace na płycie boiska wykonane są wadliwie, a ponadto biegły sądowy podważył przydatność typowej dokumentacji w tym terenie. Wszystko praktycznie rzecz biorąc trzeba było zaczynać od nowa. Było to możliwe dzięki pani Naczelnik Stefanii Majcherczyk, która dzięki swojemu uporowi i zaangażowaniu nie dopuściła do załamania się pracy w społecznym komitecie budowy. Do pracy włączył się pan Eugeniusz Goczał, a także inni działacze sportowi-członkowie Zarządu klubu. 

       Po wykonaniu nowego drenażu społeczny komitet budowy podjął się heroicznej pracy wybudowania własnym wysiłkiem płyty boiska, pod przewodnictwem Zbigniewa Sarapaty przy pomocy społecznej młodzieży, społeczeństwa i działaczy klubowych.

       Przychylność przewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bielsku-Białej Jana Knycza a także miejscowej Rady i Naczelnika p. Józefa Kumoska doprowadziła do finalizacji inwestycji. W 1988r oddano do użytku pawilon klubowy z 50 miejscami noclegowymi świetlicą, sauną, kawiarenką oraz zapleczem klubowym. Dwa lata później do użytku oddano cały ośrodek klubu Kalwarianka składającego się z płyty boiska do piłki nożnej, widowni siedzącej na ponad 2 tys. miejsc, boiska lekko atletycznego z bieżnią sześciotorową, dwóch kortów tenisowych, boiska do piłki siatkowej, koszykowej i ręcznej. Uroczyste otwarcie stadionu nastąpiło miesiącu czerwcu roku 1990.

       Przewodniczący komitetu budowy stadionu Zbigniew Sarapata został Prezesem KS Kalwarianka. W tym samym roku klub zmienił nazwę MKS (Miejski Klub Sportowy) Kalwarianka, która obowiązuje do dnia dzisiejszego. Oddanie stadionu nie zamknęło zakresu inwestycyjnego obiektu. Wykonana przed dwudziestoma laty dokumentacja nie mogła spełniać potrzeb klubu i wymogów aktualnych przepisów. Przed Zarządem Klubu stanęło olbrzymie wyzwanie administrowania i ciągłego modernizowania obiektu.

       W latach 1991-1995 w skład Zarządu MKS Kalwarianka wchodziły następujące osoby:

       1) Zbigniew Sarapata – Prezes

        2) Jerzy Grodecki -  Z-ca Prezesa

       3) Krzysztof Madej – Z-ca Prezesa

       4) Tadeusz Michulec – członek Prezydium Zarządu

       5) Stanisław Pułka - członek Prezydium Zarządu

       6) Jan Cebula - członek Prezydium Zarządu

       7) Jan Targosz – członek Zarządu

       8) Eugeniusz Kozik- członek Zarządu

       9) Mariusz Pawlikowski - członek Zarządu

       10) Andrzej Łopata - członek Zarządu

       11) Eugeniusz Goczał - członek Zarządu

       W roku 1991 Zarząd Klubu podjął się budowy modernizacji starej piaszczystej płyty boiska przy ulicy Jana Pawła II, a także budowy boisk treningowych, pola namiotowego – za koroną nowego stadionu. Przy tym drugim zadaniu prace niwelacyjne wymagały przemieszczenia 14 tys m³ ziemi, a także przesunięcia sieci wysokiego napięcia.

       Prace te były wykonywane systemem gospodarczym przy społecznym udziale członków Zarządu i sympatyków klubu. Kierował nimi Prezes Klubu Zbigniew Sarapata.

       W roku 1991 uruchomiono kawiarnię klubową i urządzono gabinet odnowy biologicznej dostępny również dla mieszkańców. Zakupiono urządzenia do prac eksploatacyjnych: ciągnik z przyczepą, glebogryzarkę, walec kołkowy, trzy kosiarki w tym jedną samobieżną. Zbudowano pomieszczenie gospodarcze (garaż) o powierzchni 50 m2 i przeprowadzono konserwację ogrodzenia, a także zbudowano zadaszenia dla zawodników rezerwowych.

       W roku następnym 1992 dokończono budowę na starej płycie boiska, obsiano płytę trawą, wykonano ogrodzenie, górny plac zagospodarowano na parking ogólnodostępny. Częściowo adoptowano pokoje hotelowe na gabinety lekarskie.

       W roku jubileuszu 70-lecia:

       - oddano uroczyście starą płytę boiska do użytku,

       - wybudowano kotłownie gazową w pawilonie klubu,

       - zamontowano kabiny natryskowe w 8 pokojach,

       - zakupiono bilard (przynoszący klubowi poważne przychody),

       - zmieniono ogrzewanie wody z elektrycznego na gazowe,

       - wykonano częściowo ogrodzenie starej płyty,

       -przesunięto sieci wysokiego napięcia, (co pozwoliło na kontynuację prac przy budowie pola namiotowego i boisk treningowych)

       - adaptowano niewykorzystane pokoje hotelowe na kolejne gabinety lekarskie.

SPONSORZY

WSPIERAJĄCY

PARTNERZY STRATEGICZNI